Week 9
Door: MarloesnaarGhana ze
Blijf op de hoogte en volg Marloes
01 April 2012 | Ghana, Bongo
1 april, alweer anderhalf week verder en een tweede opname achter de rug.
Hoe bizar ging dat! Ik voelde me dinsdagmiddag na het eten in Bolga ( zelfgemaakte fufu met wel erg veel peper in de soep) al niet lekker en s’avonds was het mis; Hoofdpijn, diarree, koorts, alles deed pijn en je kon me opdweilen!
Na de hele nacht geen oog dicht te hebben gehad trok ik dapper mijn uniform aan. Voor de zekerheid toch maar mn ID van het ziekenhuis in mn zak voor het geval dat. Een uur zweven later ben ik toch maar in de rij gaan staan, mn medisch dossier ophalen, 2 maand en al een heel dossier haha! Eenmaal aan de beurt vroeg de consultant me waarom ik hier was want ik zag er niet ziek uit, ja zeg ik zit hier voor mn lol. Ik voelde me niet serieus genomen maar mocht door naar het lab, wat mislukte pogingen bloed later was de uitslag natuurlijk prima. Niks te vinden maar ik was echt ontzettend beroerd. Eenmaal terug bij de consultant had ze ineens door dat ik toch wel erg ziek was en besloot ze om me voor malaria te behandelen, want het kan dat de malariaparasiet niet in je bloed te zien is maar zich in je lever schuil houdt. Goed ik denk prima, als ik maar naar huis mag. Dat mocht gelukkig, maar eerst nog even een paar injecties halen. Nog voordat ze alles kon geven viel ik flauw op de grond, even later werd ik wakker helemaal wit en beroerd. Toch niet naar huis en meteen door naar de vrouwenafdeling. Infuus dr in en vervolgens staan er wel 5 verpleegkundigen te discussieren over mijn behandeling naast mn bed. Ze zijn het niet eens, de dokter komt een uur later langs en is bezorgd. Ze is bang voor meningitis en wil me uit voorzorg behandelen, een hele rits medicijnen schrijft ze voor en ik heb geen kracht om ook maar iets te vragen of om er tegen in te gaan dus ik laat het maar los. 5 verschillende medicijnen worden mn ader ingespoten, de kamer begint te draaien, ik kan niet meer lezen en ik kan niet eens praten, het was echt eng! Ik voelde me stoned, echt bizar. De kamer ontbrak een ventilator, 45 graden zonder wind! Vervolg; zeiknat bed en geen water om te wassen, daarvoor moet je ‘even’ naar huis. Heerlijk hoor zo’n stage in Ghana. 3 dagen later en heel wat medijnen later mocht ik gelukkig weer naar huis, nog steeds geen idee wat er allemaal aan de hand was maar er word niet gecommuniceerd dus ik zal er ook nooit achter komen. Zelfs niet als verpleegkundige zelf dus, echt niet voor te stellen als je het vergelijkt met NL. Vrijdagochtend kwam ik thuis in een vol huis want we hadden een begrafenis, (ja alweer) zo veel mensen, het stonk naar pito een lokaal bier, en dronken mensen die heerlijk in de wasruimte gaan pissen, naast mijn kamer waardoor alle aroma’s goed te ruiken waren. Dat was dus een beetje een domper en ik werd gek van alle mensen die zeggen wat ik moet doen, dus ik besloot om meteen naar Karimenga te gaan. Tegen alle advies van iedereen in want ik was nog ziek. Maar het kon me niet meer schelen, hier kon ik niet rusten en moest alleen zijn. Dit koste allemaal erg veel energie en moeite om mijn grenzen aan te geven, maar uiteindelijk zat ik met Jantine in de trotro naar Karimenga.
Eenmaal daar, heerlijk genieten van de rust. Helaas duurde die niet lang want er was een meeting en het onweerde enorm hard waardoor we slecht hebben geslapen. De volgende dag helemaal niks gedaan, heerlijk in de hangmat uitgewaaid en even uitgeraasd aan de telefoon met mams. Er gaat zoveel door mijn hoofd dat ik niet weet hoe ik het allemaal op papier moet krijgen. ‘s avonds kwamen er andere vrijwilligers omdat Bas en Jorien een feest gaven omdat dit hun laatste weekend was. Was erg gezellig incluslief DJ, Die ook echt tot 6 uur bleef draaien. Alles dreunt door je oordoppen heen, en ik kwam voor rust? Nu weer thuis gelukkig, ik merk dat ik echt schijt krijg aan bepaalde dingen en dat ik me minder snel lullig voel. Best wel lekker. Soms schrik ik van mezelf, dan ben ik ineens zo hard maar doordat alles anders is hier verander ik.
Ik heb mn visum verlengd trouwens, ook een hele ervaring opzich. Ik kan hem dinsdag ophalen en na 3 maanden mag ik weer verlengen. Gelukkig kan het in Bolgatanga. M’n eerste ghanese jurk is af, ik voel me net een hobbezak haha maar we doen net alsof het heel mooi is, en de reacties van de lokale mensen zijn goed dus dat is leuk! De tweede jurk is in de maak, deze keer iets europeser dus ik ben benieuwd! Foto’ volgen:-)
Vorige week zondag ben ik naar de baptistkerk geweest met Ishmael, Dat was erg leuk en ik voelde me er thuis. Daar ga ik volgende week weer heen, vandaag ben ik naar de kerk in Karimenga geweest.
Morgen begin ik weer in het ziekenhuis. Ik vind het moeilijk om mee te draaien in hun manier van werken, in het begin deed ik dit gewoon, maar nu ik van Jantine hoor dat ze tegen dezelfde dingen aanloopt als ik al een hele tijd, besef ik nu pas echt dat alles toch wel heel bizar is. Het hele nut van verpleegkundige zijn is hier verpleegtechnisch. Ik ben voor het werken met hard, hoofd en handen en juist het bemiddelen tussen patient en dokter, het communiceren en het empatisch vermogen dat is wat ik mooi vind aan een verpleegkundige. Hier word niet gecommuniceerd en empathie is er al helemaal niet, verpleegkundige is hier dus alleen medisch, ik kan er maar niet aan wennen. Veranderen kan ik het ook niet dus dan is het zien los te laten en mezelf te zijn in de kleine dingen. Maar het is zwaar om het zo in je eentje te moeten te doen.
Ik stop er weer mee voor vandaag, tot gauw! Iedereen trouwens ontzettend bedankt voor alle lieve berichtjes en het medeleven, dat geeft me veel nieuwe kracht! Heel veel liefs Marloes
Hoe bizar ging dat! Ik voelde me dinsdagmiddag na het eten in Bolga ( zelfgemaakte fufu met wel erg veel peper in de soep) al niet lekker en s’avonds was het mis; Hoofdpijn, diarree, koorts, alles deed pijn en je kon me opdweilen!
Na de hele nacht geen oog dicht te hebben gehad trok ik dapper mijn uniform aan. Voor de zekerheid toch maar mn ID van het ziekenhuis in mn zak voor het geval dat. Een uur zweven later ben ik toch maar in de rij gaan staan, mn medisch dossier ophalen, 2 maand en al een heel dossier haha! Eenmaal aan de beurt vroeg de consultant me waarom ik hier was want ik zag er niet ziek uit, ja zeg ik zit hier voor mn lol. Ik voelde me niet serieus genomen maar mocht door naar het lab, wat mislukte pogingen bloed later was de uitslag natuurlijk prima. Niks te vinden maar ik was echt ontzettend beroerd. Eenmaal terug bij de consultant had ze ineens door dat ik toch wel erg ziek was en besloot ze om me voor malaria te behandelen, want het kan dat de malariaparasiet niet in je bloed te zien is maar zich in je lever schuil houdt. Goed ik denk prima, als ik maar naar huis mag. Dat mocht gelukkig, maar eerst nog even een paar injecties halen. Nog voordat ze alles kon geven viel ik flauw op de grond, even later werd ik wakker helemaal wit en beroerd. Toch niet naar huis en meteen door naar de vrouwenafdeling. Infuus dr in en vervolgens staan er wel 5 verpleegkundigen te discussieren over mijn behandeling naast mn bed. Ze zijn het niet eens, de dokter komt een uur later langs en is bezorgd. Ze is bang voor meningitis en wil me uit voorzorg behandelen, een hele rits medicijnen schrijft ze voor en ik heb geen kracht om ook maar iets te vragen of om er tegen in te gaan dus ik laat het maar los. 5 verschillende medicijnen worden mn ader ingespoten, de kamer begint te draaien, ik kan niet meer lezen en ik kan niet eens praten, het was echt eng! Ik voelde me stoned, echt bizar. De kamer ontbrak een ventilator, 45 graden zonder wind! Vervolg; zeiknat bed en geen water om te wassen, daarvoor moet je ‘even’ naar huis. Heerlijk hoor zo’n stage in Ghana. 3 dagen later en heel wat medijnen later mocht ik gelukkig weer naar huis, nog steeds geen idee wat er allemaal aan de hand was maar er word niet gecommuniceerd dus ik zal er ook nooit achter komen. Zelfs niet als verpleegkundige zelf dus, echt niet voor te stellen als je het vergelijkt met NL. Vrijdagochtend kwam ik thuis in een vol huis want we hadden een begrafenis, (ja alweer) zo veel mensen, het stonk naar pito een lokaal bier, en dronken mensen die heerlijk in de wasruimte gaan pissen, naast mijn kamer waardoor alle aroma’s goed te ruiken waren. Dat was dus een beetje een domper en ik werd gek van alle mensen die zeggen wat ik moet doen, dus ik besloot om meteen naar Karimenga te gaan. Tegen alle advies van iedereen in want ik was nog ziek. Maar het kon me niet meer schelen, hier kon ik niet rusten en moest alleen zijn. Dit koste allemaal erg veel energie en moeite om mijn grenzen aan te geven, maar uiteindelijk zat ik met Jantine in de trotro naar Karimenga.
Eenmaal daar, heerlijk genieten van de rust. Helaas duurde die niet lang want er was een meeting en het onweerde enorm hard waardoor we slecht hebben geslapen. De volgende dag helemaal niks gedaan, heerlijk in de hangmat uitgewaaid en even uitgeraasd aan de telefoon met mams. Er gaat zoveel door mijn hoofd dat ik niet weet hoe ik het allemaal op papier moet krijgen. ‘s avonds kwamen er andere vrijwilligers omdat Bas en Jorien een feest gaven omdat dit hun laatste weekend was. Was erg gezellig incluslief DJ, Die ook echt tot 6 uur bleef draaien. Alles dreunt door je oordoppen heen, en ik kwam voor rust? Nu weer thuis gelukkig, ik merk dat ik echt schijt krijg aan bepaalde dingen en dat ik me minder snel lullig voel. Best wel lekker. Soms schrik ik van mezelf, dan ben ik ineens zo hard maar doordat alles anders is hier verander ik.
Ik heb mn visum verlengd trouwens, ook een hele ervaring opzich. Ik kan hem dinsdag ophalen en na 3 maanden mag ik weer verlengen. Gelukkig kan het in Bolgatanga. M’n eerste ghanese jurk is af, ik voel me net een hobbezak haha maar we doen net alsof het heel mooi is, en de reacties van de lokale mensen zijn goed dus dat is leuk! De tweede jurk is in de maak, deze keer iets europeser dus ik ben benieuwd! Foto’ volgen:-)
Vorige week zondag ben ik naar de baptistkerk geweest met Ishmael, Dat was erg leuk en ik voelde me er thuis. Daar ga ik volgende week weer heen, vandaag ben ik naar de kerk in Karimenga geweest.
Morgen begin ik weer in het ziekenhuis. Ik vind het moeilijk om mee te draaien in hun manier van werken, in het begin deed ik dit gewoon, maar nu ik van Jantine hoor dat ze tegen dezelfde dingen aanloopt als ik al een hele tijd, besef ik nu pas echt dat alles toch wel heel bizar is. Het hele nut van verpleegkundige zijn is hier verpleegtechnisch. Ik ben voor het werken met hard, hoofd en handen en juist het bemiddelen tussen patient en dokter, het communiceren en het empatisch vermogen dat is wat ik mooi vind aan een verpleegkundige. Hier word niet gecommuniceerd en empathie is er al helemaal niet, verpleegkundige is hier dus alleen medisch, ik kan er maar niet aan wennen. Veranderen kan ik het ook niet dus dan is het zien los te laten en mezelf te zijn in de kleine dingen. Maar het is zwaar om het zo in je eentje te moeten te doen.
Ik stop er weer mee voor vandaag, tot gauw! Iedereen trouwens ontzettend bedankt voor alle lieve berichtjes en het medeleven, dat geeft me veel nieuwe kracht! Heel veel liefs Marloes
-
02 April 2012 - 08:12
Jan Schoonbeek:
Dag Marloes,
Wat maak jij toch veel mee en wat kan je er goed over schrijven. Het leest als een spannend boek. Ik zou je best daar bezig willen zien. Ik denk dat je veel leerervaringen kunt opdoen en daar geef je ook wel blijk van. Het klinkt wat paternalistisch om te zeggen dat je voorzichtig aan moet doen. Maar doe het toch maar!! Denk aan de spuiten, je nooit prikken en pathogene micro-organismen van welke aard dan ook. Ook goed dat je naar de kerk gaat, tenslotte draait alles daarom in het leven. Mattháus-Passion is daar zeker uitgesloten, nooit van gehoord zeker.
Heb je ook heimwee? Wat gaat de tijd snel, nog even en je bent weer terug!
Marloes ik ga afsluiten, alle goeds gewenst en ontvang mijn hartelijke groet. Houd ziektekiemen buiten de deur. Jan Schoonbeek. -
02 April 2012 - 13:25
Serah:
Hey,
Goed om weer wat van je te lezen. Wat vervelend dat je gezondheid je in de steek laat! Weet niks anders te zeggen dan volhouden meid! Komt goed!
Gaaf dat je een kerk hebt gevonden waar je je thuis kan voelen. En ik ben zeer benieuwd naar je Ghanese jurk!! Eens kijken of de laatste ghanese modetrents ook staan bij een blank meisje..
Hoe gaat het met je opdrachten?Kom je er nog aan toe? Heb je ook contact met school? Lijkt me erg lastig om je werk zo 'gevoelloo s' uit te voeren.. kan me voorstellen dat dat pittig is. Ik hoop voor je dat je een middenweg weet te vinden wat voor jou ok is en wat zij accepteren. Zet em op, je kunt het enne niet te lang wachten met je foto's posten ;)
Liefs!! -
02 April 2012 - 21:28
Ouders Van Jantine:
Marloes,
Een heel verschil met Nederland, het is niet eenvoudig voor je Een groot verschil in cultuur. In Nederland gaat het naast het probleem veel meer om de mens achter de ziekte. In Ghana gaat het blijkbaar puur om de kwaal zelf. Over basis
zorg gesproken. Denk wel aan je zelf neem je rust. -
03 April 2012 - 20:11
Riemy:
nou Marloes, dapper allemaal, wat je doet en doorstaat.. Ik kan me voorstellen dat het meedraaien in het ziekenhuis je voor lastige situaties stelt..maar je vindt er uiteindelijk vast een manier die zowel bij jou als bij hen past! Veel liefs, Riemy -
06 April 2012 - 15:51
Agnes Hooghiem:
Pffff....wat een verhaal. Wat geweldig dat jij dit allemaal aankan. Zet'm op. Wens je alle goeds / liefs en vooral spirit!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
