Een dag in het ziekenhuis

Een patiënt heeft hepatites B en is erg ziek en zwak. Hij is 22 jaar. Ze probeerden een neusmaagsonde in te brengen omdat hij niet meer zelf kan eten, de man was half buiten bewustzijn. De neusmaagsonde is veel dikker dan in Nederland, bovendien is de houdbaarheid verlopen maar het is het enige wat er is dus we gebruiken het. Ik besluit toe te kijken want zo’n dikke slang in brengen wil ik die man gewoon niet aan doen, ik vraag me af hoe ze dit willen gaan doen. Er staan 3 mensen om het bed toe te kijken, allemaal draaien ze om elkaar heen, doordat er geen protocollen zijn doet iedereen het anders. Ze brengen de sonde in, de man begint heftig te bewegen, Ik voel bijna zelf de man zijn pijn en houd mijn hart vast. Het gaat er heftig aan toe, poging 1 mislukt en een andere collega neemt het over. Sonde eruit, het viel op de grond maar gaat vervolgens zo de neus weer in. Deze keer met nog groffer geweld. De man begint te kokhalzen, de verpleegkundige duwt de sonde door. Ik zie het helemaal mis gaan en kan alleen maar toe kijken. De verpleegkundige trekt de sonde terug en begint opnieuw zonder de man even bij te laten komen. Het leek bijna of de man zou stikken. Zo onrespectvol, ik heb er geen woorden voor. Inmiddels begint poging 5 de neusmaagsonde die weer naar binnen gaat met al zijn bacteriën bereikt de maag, er komt veel bloed uit de slang. De man begint te kokhalzen, ze laten de man liggen. Weer ben ik bang dat de man zal stikken, verstijfd sta ik en ik kan niks uitbrengen. De man zijn lichaam schokt en hij kokhalst weer, de sonde komt uit zijn mond omhoog. De verpleegkundige trekt de sonde eruit, pakt alles en loopt weg. Iedereen loopt weg, de patiënt ligt nog op bed na te schokken met zijn maaginhoud naast hem. Ik loop er heen, maak hem en zijn bed schoon. Ik wil hem zeggen dat het me spijt maar ik kan niks meer uitbrengen.

Donderdag begon ik mijn late dienst met 14 patiënten. Een late dienst begint om 13:30. Om 14:00 en 18:00 uur geven we medicatie en doen we controle vitale functies. Na de 2 uur medicatie ging ik rapporteren. Ze rapporteren hier alleen in de late dienst en de nacht dienst, en niet over alle patiënten zoals in Nederland maar je kiest er één. Meestal is dit een nieuwe opname of een ernstig zieke patient. Ik nam het initiatief om te gaan rapporteren, de rest ging !slapen! Ik besluit te rapporteren over een nieuwe patiënt, diagnose; mogelijk hartfalen, levercirrosis, ernstige vochtophoping aan geslachtsorgaan en benen. Hij is ‘s ochtends opgenomen en gezien door de dokter. Zijn behandeling werd gestart en hij lag ‘rustig’ in bed. Ik heb het medisch dossier uitvoering gebestudeerd en meerdere keren gevraagd om uitleg, de labuitslag gaf aan dat meerdere waardes veelte hoog waren, de dokter wist hier nog niet van en zou dit pas morgenochtend te horen krijgen. Met deze nieuwe informatie kan er beter en gerichter behandeld worden dus ik start een discussie over punctualiteit wat betreft een snelle behandeling, het observeren en interventies ondernemen. Dat is onze taak als verpleegkundige maar hier word er niks mee gedaan, het is altijd: Morgen komt de dokter. Terwijl hij gewoon 50 meter verderop in zijn kantoor zit…

Het is 17:30 en de echtgenote van de patient roept mij. Ze zegt dat er iets mis is, ik kom bij het bed en zie de patient bewusteloos liggen. Ik voel geen pols en start reanimatie. Adrenaline stroomt door mijn lijf. Mijn collega komt eraan en zegt dat ik moet stoppen, de man is overleden. Daar sta ik dan.. de vrouw loopt huilend weg. We bellen de dokter om het te bevestigen. Ik vraag aan mijn collega wat de procedure is als er iemand overlijd en wat we nu moeten doen. Hij zegt dat het mortuarium het lichaam zo komt ophalen. Ik vraag of ze hier de persoon niet afleggen. “Ja dat moet officieel wel maar hier heeft het geen zin want ons mortuarium is zo vies, ze hebben er ook geen koelsysteem dus we zouden onze tijd verspillen. “ Ik kijk hem ongelovend aan en zeg dus we laten hem zo liggen? Okee zegt hij, ik loop wel met je mee, “dan doen we het even snel”. Een paar watten in zijn oren en neus zijn kin vastgebonden aan zijn hoofd zodat zijn mond niet openvalt, en armen en benen vast gebonden. “Is dit wat je bedoeld?” Ik zeg, niet echt en kan vervolgens ook niks meer uitbrengen. De rillingen lopen me nog over mijn rug. Er komen twee mannen aan met een brancard, zo één zonder wielen dus ze moeten de man met zijn tweeën dragen, 3 km van het ziekenhuis vandaan. Ze tillen de man op de brancard, zijn darminhoud ligt op het matras. Mensonterend word hij vastgebonden en de mannen lopen met de brancard op hun schouders het ziekenhuis uit. De man zijn dochter komt schreeuwend en huilend de afdeling op rennen, ze is net te laat, haar vader is weg. Een verpleegkundige houdt haar stevig vast en zegt dat ze niet naar binnen mag. Vervolgens word haar het medisch dossier gegeven, ze moet betalen want de man was niet verzekerd. Met stromende tranen betaald ze het geld, niemand die wat zegt. Ik zak het liefst door de grond en word schaamtevervangend rood.

Er word een liter bleek over het matras gegooid, met gaasjes schoon geveegd en dan vinden ze het schoon genoeg. Ik moet mijn rapportage afmaken omdat de patiënt is overleden. De nachtdienst komt binnen en ze lachen omdat de man is overleden; “had hij maar eerder moeten komen”. Ik loop naar huis, hier zijn geen woorden voor...