De 5 grootste cultuurverschillen in het ziekenhuis

Basiszorg
In Ghana word geen basiszorg uitgevoerd in het ziekenhuis, familie of kennisen draaien hiervoor op. Verpleegkundigen in Ghana ruimen geen ontlasting, braaksel of urine op, dat laten ze allemaal aan familie over. Sommige patienten hebben geen familie of die zijn er op dat moment niet, patienten liggen dan soms letterlijk uren in hun eigen braaksel of ontlasting.

Ik vond het erg om te zien dat alles word overgelaten aan familie. Verpleegkundigen hier geven eigenlijk alleen maar medicatie. Ik kon hier in het begin moeilijk mijn weg in vinden, vooral omdat ik daar in Nederland altijd veel voldoening uit haalde. Hier moest ik dat allemaal uit handen geven. Maar wel tot mijn grens, ik kan het niet toestaan dat patienten in hun eigen ontlasting, urine of braaksel liggen dus als het in mijn dienst gebeurde dan ruimde ik het op. Collega’s lachen me uit maar dat kan mij niks schelen.

Verpleegtechnische handelingen
In het Bongo Hospital gebruiken ze geen protocollen, de studenten zeggen wel dat ze protocollen leren op school. Ik merk er echter niks van. Iedereen doet de handeling anders en iedereen doet het op zijn eigen manier.

Iedereen doet maar wat met alle gevolgen van dien. Ik heb veel handelingen fout zien gaan en ik zie dan echt geen gevoelens van schuld of schaamte bij het personeel. Zelfs patienten laten alles toe, puur door de cultuur. Het personeel is hoger dus zij moeten luisteren. Ik zie vaak dat de patient onnodig lijdt.

Voorlichting geven
Er word geen uitleg en voorlichting gegeven. Patienten vragen niks, weten niet wat voor ziekte ze hebben, weten niet wat voor behandeling ze krijgen en wat de medicijnen doen. De verpleegkundige geeft enkel af en toe voorlichting over de voeding en het drinken van schoon water. Dat is alles.

Dit vond ik wel zo bizar, ik kon mij niet voorstellen dat geven van zorg op deze manier mogelijk was. Juist de voorlichting is zo ontzettend belangrijk, dat is de helft van een goede behandeling. Zonder voorlichting heeft een behandeling soms niet eens zin. Ik vond dit in het begin erg lastig omdat ik NL zo anders gewend ben. Zelf wou ik het een gewoonte houden om toch uit te leggen wat ik ga doen. Ookal luisteren de patienten vaak niet eens ik doe het toch om mijzelf scherp te houden en ik moet het straks in Nederland ook gewoon weer doen.

Psychosociaal begeleiden
Het personeel en de patienten tonen geen gevoelens, personeel is totaal niet meelevend en ze zijn hard. Er is geen empathie naar patienten toe, patienten vragen hier ook niet om, ze kennen het niet en zijn het niet gewend. Dat is de hele ghanese cultuur hier, gevoelens worden niet geuit, je moet altijd zeggen dat het goed gaat zelfs als je op sterven ligt. Als iemand in paniek is word hij platgespoten in plaats van dat er met hem word gepraat. Er word niet gepraat met familie van overledenen, er word meteen gevraagd om geld. De mensen zijn hard en lijken gevoelloos. (Ze moeten wel gevoel hebben maar ik kan er bij haast niemand doorheen prikken)

Dit was voor mij het moeilijkste in de hele stage. Ik ben een gevoelsmens en hou er van om er voor mensen te zijn. Mijzelf te uiten of dat patienten hun hart bij mij luchten. Het lijkt wel steeds moeilijker te worden naarmate het einde in zicht is. Ik heb natuurlijk ook al een paar maanden mijn gevoelens niet kunnen uiten, wel met een paar mensen maar niet zoals ik dat in NL met veel mensen kan. Ik hou mij vaak in omdat ik me in zekere zin moet aanpassen in het ziekenhuis. Dat maakt het zwaar. Ik ben naar de patienten toe wel empatisch want zo ben ik, ik kan dat niet uitschakelijk en dat wil ik ook niet. Ik wil er zijn voor mensen en doe dat hier in de hele kleine dingen. Het was moeilijk om diezelfde voldoening hier uit te halen maar elke kleine lach is voor mij een bemoediging. Nog steeds heb ik moeite met het personeel en hun benadering. Ik mis werkelijk elke beleefde vorm van benadering, er is geen respect naar patienten toe. Het is soms mensonterend en soms kan ik dat moeilijk los laten en dan word ik zo boos. Maar de laatste loodjes zijn begonnen!

Coördineren van zorg
Er word hier amper gecoördineerd, iedereen doet maar wat en er is chaos. Personeel begint de dienst en na een uur zijn er een paar verdwenen die pas aan het einde van de dag weer terug komen. In de tussentijd komen ze af en toe nog langs en lopen ze tussen de patienten langs. Qua medicatie, soms checkt 1 iemand alles of soms ook niemand, maar ook vaak lopen wel 5 mensen langs alle medicatielijsten terwijl er iemand wacht op een opname. Er word geen werk verdeeld en de patienten zijn er voor iedereen. Iedereen doet wat hij of zij wil. Dit resulteert in heel veel medicatiefouten, bloedonderzoeken die vergeten worden, ontslagen die te laat de deur uit gaan , nieuwe opnames die te lang onnodig wachten.

Ook dit vond ik zo bizar en in het was lastig om hier mijn weg in te vinden omdat je heel makkelijk in de chaos verdwijnt. Ik heb geprobeerd om erachter te komen waarom er geen structuur is, maar ze ontkennen het. Ze zeggen dat al het werk wel af komt. Als ik dan zeg dat er zoveel fouten gemaakt worden dan zeggen ze; de patienten zijn er nog niet dood aangegaan, dus dat maakt helemaal niet uit. We kunnen alles tegelijk doen. Het is ghanees om op deze manier te werken en de wil om te veranderen en te verbeteren is er simpelweg niet. Ze staan er niet open voor en dat is erg jammer. Voor mij daardoor zwaarder om hierin te blijven werken want ik moet ‘meedraaien’. Voor mijzelf heb ik structuur aangebracht door me te richten op een paar patienten, ik koos steeds iets waar ik die dag mee bezig wou zijn. Al gauw merkte ik dat ik meer overzicht had bij de overname naar de late dienst dan het meeste van het personeel omdat iedereen in en uit loopt. Ook bij het overdragen word heel veel belangrijke informatie niet verteld, ik voelde me in het begin hier erg verantwoordelijk voor om dit goed over te brengen omdat ik het overzicht wel goed in mijn hoofd had. Dit is alleen maak taak niet, ik kan de afdeling niet in mijn eentje runnen en dus moest ik het maar los laten. Ik ben nu makkelijker in de omgang met ghanezen en doe ook meer mijn eigen ding. Puur omdat iedereen dat doet moet ik ook wel. Ik kan niet iedereen aan gaan sturen ook al zou ik dat het liefste willen, ze willen niet leren en niet veranderen. Ik moest mij neerleggen bij hun werkwijze terwijl ik er veel foute gevolgen van zag. Ik praat mijzelf dan altijd moed in door te zeggen; als ik er niet was, gebeurde het ook zo. Ik kan het niet veranderen ik kan er alleen zijn en het op mijn manier goed proberen te doen.


Ik ben mij bewuster geworden van wat normaal is. Ik dacht dat emphatie iets normaals was maar eigenlijk is het iets heel waardevols en iets bijzonders. Het is niet vanzelfsprekend en ik besefte me dat maar al te goed toen ik in Bongo kwam werken. Door dit te gaan doen heb ik mezelf behoorlijk op de proef gesteld. Ik heb mezelf in het diepe gegooid en moest me daar zien te redden. Ondanks dat het soms zwaar en moeilijk was ben ik trots op dat ik zover ben gekomen. Ik dacht in Nederland al wel met druk en tegenslag om te kunnen gaan, maar toen kwam ik in Ghana. Ik heb hier veel over geleerd, ik moest me aanpassen in een nieuwe omgeving in een andere cultuur met andere gewoonten. De druk die ik in Nederland ken is anders dan in Ghana, Hier gaat het om leven en dood, crisismomenten en snel handelen, primitief werken; doen met wat je hebt. In Nederland is de werkdruk hoog en ben je continu aan het vliegen.

Ik denk dat het de ultieme uitdaging om naar Ghana te gaan wat betreft het kunnen aanpassen en omgaan met veranderingen Ik moest alle touwtjes los laten en het over me heen laten komen. Een nieuwe cultuur met nieuwe mensen. Ookal was het moeilijk ik heb er zoveel van geleerd, ik heb mezelf beter leren kennen en ben ook veranderd in bepaalde dingen. Door deze hele ervaring ben ik anders, ik weet nog niet precies hoe ik het moet verwoorden maar ik denk dat dat me pas duidelijk word wanneer ik weer in Nederland ben.

Kom maar op met die vakantie en daarna zullen we wel zien wat voor cultuurshock me in Nederland te wachten staat!