Napoge

Zoals jullie hebben kunnen lezen in mijn vorige blog was ik behoorlijk ziek, de dag nadat ik had geschreven ben ik toch maar naar het ziekenhuis gegaan want het ging maar niet over. Ik kon gelijk blijven. Aan het infuus en de ene antibioticastoot na de andere werd aangehangen. Met als gevolg een zo high als maar kan, geen idee wat ze me allemaal gegeven hebben. Dan is het loslaten en vertrouwen dat het goed komt want vragen stel je hier niet. Omdat ik in het ziekenhuis werk kreeg ik de staff-room, waar ik best wel blij mee was. Anders kwam ik op zaal met 40 andere vrouwen en kinderen die non-stop krijsen. Een speciale behandeling dus. Ik werd erg snel geholpen en voordat ik werd opgenomen heb ik amper hoeven wachten want ze lieten me overal voor. Omdat ik me echt beroerd voelde vond ik dat niet erg natuurlijk, maar ik schaamde me gewoon tegenover de andere patienten die er al uren zaten. Toch is dat Ghana en ik zal er aan moeten wennen. Na de nacht in het ziekenhuis overleefd te hebben, brak de ochtend gelukkig aan. Nu was het wachten op de dokter. Ik wou erg graag naar huis. Ik voelde me echt nog niet goed maar de diarree was gestopt en dat was het hele doel dus ik dacht, ik rust thuis wel verder. Ik mocht naar huis, zo duizelig als ik was als bijwerking van de antibiotica liep ik zwevend naar huis in de hete zon. Thuis werd ik blij onthaald door een trotse moeder, gauw nog even chief groeten en ik kon mn bed in. Nu voel ik me stukken beter maar ik moet de kuur afmaken, wat betekent dat ik elke dag nog ontzettend duizelig ben, en maar gevoel dus nog even volhouden!

Zaterdag ben ik met andere vrijwilligers naar een begrafenis geweest in een dorpje verderop, zo'n 20 minuten rijden ten noorden van Bongo. In de pickup van Wahab met 5 op de achterbank, 3 voorin en 8 in de laadbak. Niet iedereen was even slank dus het was behoorlijk krap! De auto maakt zorgwekkende geluiden maar Wahab rijdt alsof die zo uit de fabriek komt. De weg is ook niet echt recht wat betekent dat je bij elke hobbel tegen het dak aan zit. Voor diegenen die net maag en darm problemen hadden is dit niet echt een aanrader, want alles komt spontaan weer opzetten. Maar wonder boven wonder kwamen we heel huids aan inclusief inhoud. Voor de familie van de begravene is het een eer om blanke gasten te ontvangen, het geeft de dode status. Dus we worden lachend ontvangen. We dansen op ghanese drummuziek. Ik denk dat er wel 100 mensen in een rondje naar ons stonden te kijken, iedereen lacht en joelt. Het is haast een wedstrijd wir het snelst en mooist danst, maar iedereen vind het sowieso geweldig. Na de lunch van erg scherpe rijdt gingen we op het dak naar de mannen kijken die muziek maakten die in de hitte urenlang doorgaan als eerbetoon aan de dode. Wel 20 kinderen stormen achter je aan en krioelen om je heen. Wanneer ik begon met kietelen schatert de één nog harder dan de ander. Een oude vrouw liep achter me langs en begon mij te kietelen, ik kietel terug en toen was het helemaal lachen geblazen, echt hilarisch. We lopen naar buiten, naar de plek waar de dode al eerder is begraven, ze dansen daar de war-dance. Terwijl we er heen lopen heb ik wel 5 kinderen aan mn armen hangen. Ze vechten bijna om wie nu mag vast houden. Heerlijk die zweethandjes en loslaten doen ze niet maar ik geniet.

Napoge (zegge; napora) is mijn nieuwe frafra naam, het betekend prinses, omdat ik de dochter van chief ben. Vanmorgen ging ik zoals gewoonlijk bij hem langs om hem te groeten, maar dit keer bleef ik langer. Ik kreeg cola en we praatten wat. Hij zei toen dat ik maar met één van zijn zonen moest trouwen en dan kinderen moet baren, ik hoor dan voor altijd bij de familie en dan zijn er heel veel prinsessen, ik lach eom.

Ik begin me steeds meer thuis te voelen hier, ondanks dat ik echt wel een paar moeilijke momenten heb gehad. Ik kan meer genieten van de simpele dingen en haal daar nu mijn voldoening uit. Ik voel me vrijer en kan daardoor beter grenzen stellen.

Je nuttig voelen, dat is iets wat in NL belangrijk is om voldoening uit de dag te halen. Hier ben je soms totaal niet nuttig waar ik veel moeite mee heb gehad. De vraag die ik mezelf toen stelde is waarom moet je je dan nuttig voelen om voldoening te krijgen? Het is namelijk onzin, maar iets wat in NL ontzettend speelt en zelfs normaal is.

Het is bewonderingswaardig hoe de mensen hier met elkaar omgaan, daar kunnen wij nog veel van leren. Ik ben hier nu zes week en ik voel me echt deel van de familie. Overal waar je komt zijn ze gastvrij en voel je ke welkom. Iedereen lacht en is positief. Klagen kennen ze hier niet terwijl ze alle reden hebben om te klagen. Wanneer er iemand geld nodig heeft word het hele dorp bij elkaar geroepen om geld te geven, de armste mensen geven alles wat ze hebben. Ze geven omdat wanneer zij het zelf nodig hebben, ze het zelfde zullen krijgen. De ouderen zorgen voor de jongeren en de jongeren voor de ouderen, allemaal bij elkaar, hoe mooi is dat? Samen zijn we sterkis een spreekwoord dat hier goed van toepassing is.

Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gekregen om hier te zijn en van de cultuur te leren. Het is jammer dat we in NL niet door hebben hoeveel kansen we krijgen. Pas ala je uit je veilige omgeving stapt zul je beseffen wat ke hebt en dat het er ergens anders heel anders aan toe gaat. Het lezen in de krant en het nieuws kijken haalt het daar niet bij. Bij deze wil ik jullie aanmoedigen om di ook te doen, want het is levensverrijkend. En ik geloof nu al dat het je een beter mens maakt!